Tajemnicze symbole na "Psiej Górce". Kto za tym stoi?

Czy to kosmici odwiedzili Ursynów i zostawili tajemnicze linie w trawie? Nie, to Piotr Ludko zaserwował mieszkańcom nietypową instalację artystyczną „Zegar słoneczny”. Zapytaliśmy autora co chciał przekazać, wykaszając przez osiem godzin kilka kilometrów alejek na tzw. „Psiej Górce”.

Ta historia ma swój początek w 1981 r., bo od tamtej pory zielony teren pomiędzy ul. Rosoła, I. Gandhi i Szolca- Rogozińskiego funkcjonuje w niezmienionym stanie. Pan Piotr jest z tą okolicą związany od początku istnienia dzielnicy, tu mieszka i pracuje.

- Ta górka jest swego rodzaju mikroświatem – mówi. – Jest tu dzika przyroda, rosną przez nikogo nie siane kwiaty, zioła, są pozostałości po działkach. To nie było przez kogoś zaplanowane, to przyroda się broni. I jest dzika, ale tą dzikością przyjazna nam mieszkańcom – tłumaczy.

Z zawodu architekt, poświęcił się pasji pracy z dziećmi. Obecnie kończy studia na kierunku „Techniki sztuki”, na Akademii Pedagogiki Specjalnej - Kolegium Edukacji Artystycznej. I to właśnie studia podsunęły mu pomysł na stworzenie nietypowej instalacji.

Przekaz do władz

Patrząc na górkę z lotu ptaka, dostrzeżemy w wysokiej trawie starannie poprowadzone równiutkie alejki. Z każdej z nich widać przynajmniej dwa kosze na śmieci. To nie przypadek. Pan Piotr zanim wziął się do pracy, dokładnie zaplanował położenie ścieżek. Od razu nasuwa się pytanie: Po co?

- Zrobiłem to w opozycji do działań dzielnicy, która próbuje ucywilizować i zabetonować górkę – mówi Ludko. – Chciałem pokazać, że można stworzyć coś, co nie wpłynie negatywnie na środowisko, nie będzie generowało kosztów, a mieszkańcy z tego skorzystają – tłumaczy.

Dodaje, że w projekcie miejskim jest postawienie ławek, ogrodzenie terenu, zrobienie chodników i postawienie latarni  – to wszystko wyeliminowałoby, możliwość nieskrępowanej niczym zabawy dzieci w okresie zimowym.

- Teraz mogą swobodnie jeździć na nartach i sankach, zimą naprawdę są tu tłumy dzieci – mówi. Także wiosną i latem nie brakuje spacerowiczów, a ich potrzeby są zdaniem Ludko najważniejsze.

- Władze powinny planować teren patrząc na to, jak ludzie z niego korzystają – tłumaczy. – To jak ze zbudowaniem domku na drzewie dla dzieci, jeśli damy im wolną rękę powstanie konstrukcja, z której potem same będą chętnie korzystać, jeśli wybudujemy ją sami wg własnego widzimisię – niekoniecznie kupią ten pomysł, bo nie jest ich - opowiada.

Zabawa z mieszkańcami

- Córka mówi, że jakiś wariat z małą kosiarką jeździ od rana po górce, przyszedłem sprawdzić o co chodzi – usłyszał pan Piotr podczas swojej całodniowej pracy.

Tego dnia pan Piotr rozmawiał z wieloma sąsiadami i to także był jeden z elementów tego performance'u. Mówi, że zależało mu na wprowadzeniu mieszkańców w pewnego rodzaju grę.

- Powstało coś na zasadzie „land artu”, coś jest zrobione i zaczyna znikać, żeby mogło powstać coś innego – mówi artysta. - Ludzie nie chcieli lub bali się wchodzić w wysoką trawę – teraz zaczęli spacerować, a dzieci bawią się w trawiastych labiryntach wysokich prawie na pół metra – dodaje.

W ten sposób powstało „coś”, co nie wpływa negatywnie na środowisko – jak np. wykoszone trawy do zera, co nie jest bezpieczne dla jeży, ptaków i całego mikrosystemu, a przy okazji ma walor edukacyjny.

- Ludzie korzystający z górki, zostawiają bardzo dużo zanieczyszczeń. A teraz, na której alejce byśmy nie stanęli, widzimy przynajmniej dwa kosze – mówi pan Piotr. - Podczas pracy, podeszła do mnie pani, która na początku nie rozumiała co robię. Ale powiedziała, że jak zobaczyła na swojej ścieżce kosz, to zebrała nie tylko swoje śmieci, ale też czyjeś puszki i butelki – opowiada.

Ludko twierdzi, że ludzie przykładają większą wagę do wspólnej własność i chętniej dbają o miejsce, które już jest zadbane, czego dowód miał tuż po ukończeniu swojej pracy.

- Chodzi przede wszystkim o słuchanie co ludzie mają do powiedzenia. O to, żeby nie dzielić, ale łączyć – podsumowuje.

Czy władze miasta usłyszą ten głos "buszującego w zbożu"? Czy górka, której plan powstaje od lat, zostanie ucywilizowana? Czy zostanie uszanowane zdanie osób, które od czterdziestu lat korzystają z niej na co dzień? Patrząc na tempo prac i wysokości trawy na górce, pewnie na odpowiedzi przyjdzie jeszcze poczekać. Wiadomo za to, że na pewno mieszkańcy nie oddadzą swojego mikroświata bez walki.