Stożek rogówki to postępująca choroba oczu prowadząca do ścieńczenia i zniekształcenia rogówki, a w dalszej kolejności do pogorszenia wzroku – krótkowzroczności i astygmatyzmu a często także nadwrażliwości na światło. Zazwyczaj stożek rogówki diagnozuje się u osób młodych, ogólnie zdrowych i aktywnych, między 18. a 20. rokiem życia. Choroba może postępować etapami, a doświadczenie pokazuje, że najszybciej postępuje między 30. a 50. rokiem życia. Mężczyźni chorują dwukrotnie częściej niż kobiety. Częstotliwość występowania stożka rogówki wynosi około 1: 2000 w całej populacji.
Nieleczony stożek rogówki może doprowadzić do konieczności przeszczepu rogówki, ale odpowiednio wcześnie zdiagnozowany pozwala na wdrożenie leczenia dającego szansę nie tylko na zatrzymanie rozwoju stożka, ale także na poprawę widzenia.
Aby nie dopuścić do konieczności przeszczepu rogówki, w przebiegu stożka rogówki wykonuje się zabieg nazywany Cross-Linking (CXL). Powoduje on usztywnienie rogówki i zwiększa jej mechaniczną odporność, co dokonuje się dzięki zwiększeniu liczby wiązań między budującymi ją włóknami kolagenu. Podczas zabiegu miejscowo podawana jest ryboflawina i rogówka zostaje naświetlona światłem UVA. Dzięki temu powstają wiązania kolagenowe poprzeczne, co czyni rogówkę silniejszą, sztywniejszą i mniej podatną na odkształcenia.
Korzyści płynące z zabiegu CXL zahamowanie niszczenia się struktur rogówki oraz powrót do prawidłowego widzenia - bez widzenia mnogiego i nadwrażliwości na światło. Zabieg można powtarzać wielokrotnie. Im wcześniejsze stadium choroby, tym lepsze efekty Cross-Linkingu. Zabieg wykonuje się u osób ze stadium zaawansowania I-III stożka rogówki wg Amslera.
Zabieg jest małoinwazyjny, bezpieczny i daje trwałe efekty, ale na efekt ostateczny czeka się kilka miesięcy (nawet pół roku). Może być wykonany dwoma metodami: Epi-Off (z abrazją - ściąga się wierzchnią część nabłonka) i Epi-On (bez abrazji - nie ściąga się wierzchniej części nabłonka). Efekt obu metod jest porównywalny, choć to procedury z abrazją są najdłużej stosowanymi odmianami Cross-Linkingu i w badaniach klinicznych wykazują największą skuteczność w hamowaniu postępu choroby. Ustalenie najlepszej metody odbywa się w trakcie konsultacji z okulistą, która powinna uwzględniać wyniki specjalistycznych badań rogówki i indywidualną sytuację pacjenta.
W dniu zabiegu nie można być przeziębionym ani przyjmować leków o działaniu przeciwzapalnym.
Jeśli pacjent może poddać się naświetlaniu rogówki promieniami UVA, zabieg odbędzie się w znieczuleniu miejscowym (krople).
W pierwszym dniu po zabiegu może pojawić się niewielka bolesność oka oraz przemijający światłowstręt. Nie należy ściągać soczewki kontaktowej nałożonej na oko jako opatrunek - lekarz zdejmie ją podczas wizyty kontrolnej za kilka dni. W oczekiwaniu na nią nie należy stosować makijażu. Konieczne są okulary przeciwsłoneczne oraz zminimalizowanie wysiłku fizycznego.
Im wcześniejsze stadium choroby, tym lepsze efekty Cross-Linkingu. Zabieg wykonuje się u osób ze stadium zaawansowania I-III stożka rogówki. W celu zwiększenia wrażliwości powierzchownych warstw rogówki na promieniowanie UVA, nasącza się ją specjalną substancją fotouczulającą, czyli ryboflawiną (witaminą B2). Badania kliniczne potwierdzają, że działanie ryboflawiny przyczynia się do spowolnienia lub zatrzymania choroby, a w niektórych przypadkach jej regresji. Celem zabiegu jest stymulacja tkanki rogówkowej do tworzenia się nowych połączeń kolagenowych.
Skutecznie przeprowadzony Cross-Linking to:
Cross linking może być również wykonywany po przeszczepie rogówki, jeżeli dojdzie do nawrotu stożka.
Należy pamiętać, że na 2-3 tygodnie przed zabiegiem sieciowania włókien kolagenowych rogówki należy zrezygnować z noszenia soczewek kontaktowych, również soczewek twardych stosowanych w leczeniu samego stożka rogówki.
Brak komentarza, Twój może być pierwszy.
Dodaj komentarz